Droga do idealnego chłodnego blondu bywa wyboista. Brunetki i szatynki, które marzą o platynie Elzy z Krainy Lodu kończą często z włosami w kolorze słomy, które kruszą się w palcach. Wędrujemy od fryzjera do fryzjera w nadziei, że tym razem trafimy na tego jedynego, który nie tylko nie spali nam włosów, ale jednocześnie skutecznie pozbawi je znienawidzonych żółtych odcieni i sprawi, że wymarzona platyna utrzyma się aż do kolejnej wizyty. Niestety, najczęściej czeka nas rozczarowanie – nawet jeśli wyjdziemy z salonu zadowolone, wkrótce to, co na początku było perłowym blondem, przestanie go przypominać, a do hollywoodzkiej platyny będzie nam dalej niż kiedykolwiek.

Zanim jednak zaczniemy narzekać na fryzjera musimy zdać sobie sprawę z jednej kluczowej kwestii: owszem, fryzjer zapewne dał ciała, ale część winy ponosimy również my same. Rzeczą równie ważną jak umiejętne nałożenie koloru jest bowiem odpowiednia pielęgnacja blondu w domu.

Mam to szczęście, że na swojej trudnej drodze do blondu idealnego poznałam absolutnego i niekwestionowanego mistrza koloryzacji fryzjera Irka Kłembokowskiego (podrzucam Wam tu jego Instagram 🙂 ) i jednocześnie rozpoczęłam współpracę ze sklepem Hair2Go.

W Hair2Go znalazłam genialne produkty do pielęgnacji chłodnych blondów, począwszy od odżywek podtrzymujących kolor, a skończywszy na nabłyszczających odżywiających mgiełkach. Oto przed Wami zestaw, który najlepiej się u mnie sprawdza, i o którym teraz pokrótce Wam opowiem 🙂

SZAMPON BLONDE.ANGEL.WASH I ODŻYWKA BLONDE.ANGEL OD KEVIN MURPHY

 

Zacznijmy od tego, że wszystkie produkty Kevin Murphy, bo właśnie o nich będzie mowa, pachną tak pięknie, że domowa pielęgnacja włosów zamienia się w mały rytuał aromaterapii. Tak jest również w przypadku zestawu dwóch uzupełniających się produktów z dodatkiem lawendy, które odświeżają kolor dzięki optycznym rozświetlaczom.

Zawarte w szamponie masło z nasion mango nadaje włosom blask i objętość, a olejek z nasion słonecznika zapobiega utracie koloru i działa jak naturalny filtr słoneczny chroniąc włosy przed żółknięciem.

Odżywka, podobnie jak szampon, walczy z żółtymi i miedzianymi odcieniami, nawilżając, wygładzając włosy i dodając im objętości.

Zarówno Blonde.Angel.Wash jak i Blonde.Angel stosuję co drugie mycie, spłukując odżywkę po 20 minutach.

Jesień i zima to dla mnie zawsze dość wymagająca pora przez wzgląd na wybitnie irytujące warunki pogodowe. Wychodząc odpicowana z fotografem w miejski plener nie znam dnia ani godziny: pieczołowicie sporządzony makeup spływa mi nagle z twarzy smaganej ulewnym deszczem, a świeżo umyty wypielęgnowany włos szarpany wichurą zamienia się w zmierzwiony, pożałowania godny podmiot łudząco przypominający ul lub gniazdo.

Wielokrotnie pouczana owym niewesołym doświadczeniem, tym razem postanowiłam przyjąć z pokorą to, co zsyła kosmos i zaszyć się w bezpiecznej oazie, świątyni blogerów, przestrzeni nie tylko pięknej ale i łaskawej, której dobroduszny zarząd pozwala nam na harce w korytarzach, swawole w food courcie i niekończące się przebiórki w toaletach bądź, o zgrozo, poza nimi. Tak więc, oto, przed Wami, sesja dla NA-KD Lounge wykonana w całości w Hali Koszyki.

Mało mam tu wpisów stricte modowych – takie znajdziecie w dużej ilości na moim Instagramie. Na blogu staram się przemycać stylizacje przy okazji komunikowania innych, często literackich treści, które tworzę ostatnio dość rzadko, bo, mówiąc wprost: opuściła mnie wena.

Jestem osobą, która – w przeciwieństwie do prawdziwie wybitnych ludzi pióra – potrzebuje świętego wewnętrznego spokoju, żeby stworzyć cokolwiek, a minione miesiące z wielorakich względów nie sprzyjały utrzymaniu równowagi. Powoli jednak wracam na dobry tor (dziękuję wszystkim, którzy w mejlach tudzież diemach ubolewali nad brakiem świeżych artykułów, poganiali, grozili lub dawali unfollow – to ostatnie bywało szczególnie bolesne 😀 ) i literaturka wyższej lub niższej próby znów zacznie się tu pojawiać, bardziej niż mniej regularnie.

Zanim jednak napiszę post podobny do owego sławetnego wpisu o balecie bez rajtek (nadal nie mogę uwierzyć jak wiele emocji wzniecił, jak wiele zachwytu, zgorszenia, oburzenia XD – cudownie!! dziękuję!!) otwieram dziś oto oficjalnie na swoim blogu sekcję stricte modową, czyli mało tekstu, dużo fot, ot tak, jako miły przerywnik, pomiędzy wpisami dłuższymi i wymagającymi zarówno ode mnie, jak i od Was zmagań ze słowem pisanym. Jakby na to nie patrzeć: jestem blogerką modową o aspiracjach literackich (nie brzmi to dobrze i wróży katastrofę, zdaję sobie z tego sprawę 😀 ale wierzę, że przy odrobinie Waszego wsparcia uda mi się jej uniknąć i w chwili słabości nie stworzę podrzędnego romansidła) więc chciałabym żeby te wszystkie zdjęcia, które bardzo lubię, i które z jakichś przyczyn nie wylądowały na Instagramie ujrzały jednak światło dzienne.

Tak więc, przed Wami jako pierwszy, lookbook stworzony dla marki NA-KD (NA-KD Lounge: https://www.na-kdlounge.com/pl ) z którą współpracuję już od wielu lat, i którą kocham z całego serca. Wszystkie zdjęcia powstały w Krakowie na Kazimierzu, przy Dolnych Młynów, w Forum Przestrzenie i w hotelu Vienna House Andel’s Krakow. ENJOY!

 

Trójkąt Warszawski? O nie nie, moja Warszawa to ostatnio mniej dekadencka kraina Taco, a bardziej ta z piosenek Pezeta, szalona i dzika, która wciąga w piątek, a wypluwa w niedzielę wieczorem, kiedy wciąż jeszcze nie jestem sobą, wciąż jeszcze gdzieś obok, kiedy czaszka nadal pulsuje od dźwięków zasłyszanych dwa dni temu na Smolnej. Bitu, który nie odpuszcza i każe dalej tańczyć i tańczyć i tańczyć jak upiorne pantofelki z baśni Andersena.

CIOTKI SZWENDACZKI

Tak już jest, że w weekendy całe miasto jest moje. Nie wiem skąd to we mnie, ale na pewno nie jest to spuścizna po spokojnej mamusi i jeszcze spokojniejszym tatusiu, ludziach, w przeciwieństwie do mnie, okrzepłych i mądrych, którzy założyli rodzinę i urodzili dzieci we właściwym czasie, nie mając cienia wątpliwości, co do słuszności obranej przez siebie drogi. Zazdro. I szacunek.

Mamy w rodzinie kilka niechlubnych przypadków wujów nomadów i ciotek szwendaczek, nielubiących wylewać za kołnierz, których zawsze podawano mi za antyprzykład w liceum i na studiach, kiedy wpadałam w rozkoszne młodzieńcze ciągi, i włóczyłam się po Krakowie chłonąc miasto każdym, nieco przytępionym alkoholem, zmysłem. Pamiętam, jak dziś, kiedy pewnej nocy, moja mama wpuściła mnie do domu i zatroskana rzekła: „Gdybyś przynajmniej miała w sobie talent Pilcha, to to pijaństwo można by ci było trochę wybaczyć”… Jakiś czas później strzeliłam książkę o kinie indyjskim, więc rodzice nieco się uspokoili, ale wciąż nie tak, jakby mogli, bo, no cóż, do Pilcha ciągle było mi daleko.

Kiedy wyjeżdżałam do Warszawy, mama odetchnęła z ulgą do tego stopnia, że zamieniła moją sypialnię w gabinet taty, a moje łóżko na upiorny turbo niewygodny tapczanik, tak, żeby już nigdy, przenigdy, nie zachciało mi się nocować w domu. „Przyjedziesz, wynajmiesz sobie jakiś hotelik” ­– mówiła– „koło nas nawet jest taki hostelik, słyszałam, że całkiem miły, będziesz wpadać na śniadania”. LOL. „Ta Warszawa dobrze ci zrobi, przewietrzysz sobie głowę, dotkniesz innego świata” (halo! Tak jakbym nie mieszkała wcześniej w Londynie albo w Berlinie, to dopiero jest inny świat, a fakt, że wyjeżdżam nie znaczy, że musicie wywalać moje łóżko!)