Jesień i zima to dla mnie zawsze dość wymagająca pora przez wzgląd na wybitnie irytujące warunki pogodowe. Wychodząc odpicowana z fotografem w miejski plener nie znam dnia ani godziny: pieczołowicie sporządzony makeup spływa mi nagle z twarzy smaganej ulewnym deszczem, a świeżo umyty wypielęgnowany włos szarpany wichurą zamienia się w zmierzwiony, pożałowania godny podmiot łudząco przypominający ul lub gniazdo.

Wielokrotnie pouczana owym niewesołym doświadczeniem, tym razem postanowiłam przyjąć z pokorą to, co zsyła kosmos i zaszyć się w bezpiecznej oazie, świątyni blogerów, przestrzeni nie tylko pięknej ale i łaskawej, której dobroduszny zarząd pozwala nam na harce w korytarzach, swawole w food courcie i niekończące się przebiórki w toaletach bądź, o zgrozo, poza nimi. Tak więc, oto, przed Wami, sesja dla NA-KD Lounge wykonana w całości w Hali Koszyki.

Mało mam tu wpisów stricte modowych – takie znajdziecie w dużej ilości na moim Instagramie. Na blogu staram się przemycać stylizacje przy okazji komunikowania innych, często literackich treści, które tworzę ostatnio dość rzadko, bo, mówiąc wprost: opuściła mnie wena.

Jestem osobą, która – w przeciwieństwie do prawdziwie wybitnych ludzi pióra – potrzebuje świętego wewnętrznego spokoju, żeby stworzyć cokolwiek, a minione miesiące z wielorakich względów nie sprzyjały utrzymaniu równowagi. Powoli jednak wracam na dobry tor (dziękuję wszystkim, którzy w mejlach tudzież diemach ubolewali nad brakiem świeżych artykułów, poganiali, grozili lub dawali unfollow – to ostatnie bywało szczególnie bolesne 😀 ) i literaturka wyższej lub niższej próby znów zacznie się tu pojawiać, bardziej niż mniej regularnie.

Zanim jednak napiszę post podobny do owego sławetnego wpisu o balecie bez rajtek (nadal nie mogę uwierzyć jak wiele emocji wzniecił, jak wiele zachwytu, zgorszenia, oburzenia XD – cudownie!! dziękuję!!) otwieram dziś oto oficjalnie na swoim blogu sekcję stricte modową, czyli mało tekstu, dużo fot, ot tak, jako miły przerywnik, pomiędzy wpisami dłuższymi i wymagającymi zarówno ode mnie, jak i od Was zmagań ze słowem pisanym. Jakby na to nie patrzeć: jestem blogerką modową o aspiracjach literackich (nie brzmi to dobrze i wróży katastrofę, zdaję sobie z tego sprawę 😀 ale wierzę, że przy odrobinie Waszego wsparcia uda mi się jej uniknąć i w chwili słabości nie stworzę podrzędnego romansidła) więc chciałabym żeby te wszystkie zdjęcia, które bardzo lubię, i które z jakichś przyczyn nie wylądowały na Instagramie ujrzały jednak światło dzienne.

Tak więc, przed Wami jako pierwszy, lookbook stworzony dla marki NA-KD (NA-KD Lounge: https://www.na-kdlounge.com/pl ) z którą współpracuję już od wielu lat, i którą kocham z całego serca. Wszystkie zdjęcia powstały w Krakowie na Kazimierzu, przy Dolnych Młynów, w Forum Przestrzenie i w hotelu Vienna House Andel’s Krakow. ENJOY!

 

Trójkąt Warszawski? O nie nie, moja Warszawa to ostatnio mniej dekadencka kraina Taco, a bardziej ta z piosenek Pezeta, szalona i dzika, która wciąga w piątek, a wypluwa w niedzielę wieczorem, kiedy wciąż jeszcze nie jestem sobą, wciąż jeszcze gdzieś obok, kiedy czaszka nadal pulsuje od dźwięków zasłyszanych dwa dni temu na Smolnej. Bitu, który nie odpuszcza i każe dalej tańczyć i tańczyć i tańczyć jak upiorne pantofelki z baśni Andersena.

CIOTKI SZWENDACZKI

Tak już jest, że w weekendy całe miasto jest moje. Nie wiem skąd to we mnie, ale na pewno nie jest to spuścizna po spokojnej mamusi i jeszcze spokojniejszym tatusiu, ludziach, w przeciwieństwie do mnie, okrzepłych i mądrych, którzy założyli rodzinę i urodzili dzieci we właściwym czasie, nie mając cienia wątpliwości, co do słuszności obranej przez siebie drogi. Zazdro. I szacunek.

Mamy w rodzinie kilka niechlubnych przypadków wujów nomadów i ciotek szwendaczek, nielubiących wylewać za kołnierz, których zawsze podawano mi za antyprzykład w liceum i na studiach, kiedy wpadałam w rozkoszne młodzieńcze ciągi, i włóczyłam się po Krakowie chłonąc miasto każdym, nieco przytępionym alkoholem, zmysłem. Pamiętam, jak dziś, kiedy pewnej nocy, moja mama wpuściła mnie do domu i zatroskana rzekła: „Gdybyś przynajmniej miała w sobie talent Pilcha, to to pijaństwo można by ci było trochę wybaczyć”… Jakiś czas później strzeliłam książkę o kinie indyjskim, więc rodzice nieco się uspokoili, ale wciąż nie tak, jakby mogli, bo, no cóż, do Pilcha ciągle było mi daleko.

Kiedy wyjeżdżałam do Warszawy, mama odetchnęła z ulgą do tego stopnia, że zamieniła moją sypialnię w gabinet taty, a moje łóżko na upiorny turbo niewygodny tapczanik, tak, żeby już nigdy, przenigdy, nie zachciało mi się nocować w domu. „Przyjedziesz, wynajmiesz sobie jakiś hotelik” ­– mówiła– „koło nas nawet jest taki hostelik, słyszałam, że całkiem miły, będziesz wpadać na śniadania”. LOL. „Ta Warszawa dobrze ci zrobi, przewietrzysz sobie głowę, dotkniesz innego świata” (halo! Tak jakbym nie mieszkała wcześniej w Londynie albo w Berlinie, to dopiero jest inny świat, a fakt, że wyjeżdżam nie znaczy, że musicie wywalać moje łóżko!)

Od brudnego chaotycznego Wood Green, z jego fascynującą wielokulturowością i gwarem do późnych godzin nocnych, po piękne jasne Notting Hill pełne turystów, aktorów, celebrytów i lokalnych bogaczy. Od ciasnych pokojów w akademiku, którego zakratowane okna i telewizor w klatce przypominały o tym, że kiedyś był pilnie strzeżonym zakładem poprawczym, po wiktoriańskie korytarze i bogato zdobioną jadalnię hotelu przy Queensway. Poznałam Londyn jak żadne inne miasto i pokochałam jak własny dom, tylko po to, by wracając do Polski za każdym razem budować go na nowo ze zlepku wspomnień i emocji.

Continue reading