Z

nacie piosenkę Taco Świat jest WFem z mojej ukochanej płyty Marmur (R.I.P. Taco, może jeszcze powrócisz w dawnym stylu bez tandetnej elektroniki i słabych tekstów…). To oczywiście metafora, ale jakby potraktować ją dosłownie i zmienić rodzaj z męskiego na żeński to wersy:

Przecież to dla pani robię pompki
Jestem słaby raczej. Póki co na obie rączki
Moje treningowe plany, ciągle coś je mąci
Chcę czarnej trasy, a zdobywam pługiem ośle łączki
Oni lecą, machają kijem i kreślą ślady
Ja ledwo dyszę, mam czarną ślinę i niedowłady
Niech oni ryczą, ganiają, biją i rzeźbią zady
Ja z Panią usiadłbym w kinie pijąc dwie lemoniady

byłyby o mnie.

Blogowanie nie jest, wbrew powszechnemu przekonaniu, łatwym kawałkiem chleba. Jasne, to chyba najfajniejszy zawód jaki mogłam sobie wymarzyć, coś, co uwielbiam, w co wkładam całe serce, moja pasja, mój własny kreatywny biznes. Kocham wolność, którą mi daje, to że pracuję na własny rachunek, że sama decyduje o tym z kim chcę współpracować i ile godzin dziennie poświęcać na rozbudowę swojego blogowego imperium.

Z drugiej strony, bycie blogerką niesie ze sobą sporą presję. Fakt, że mój blog i Instagram dociera do sporej ilości odbiorców, że w pewnym sensie wyznaczam trendy i wpływam na ludzkie opinie, obarcza mnie sporą odpowiedzialnością. To, że podstawą mojego biznesu jest umiejętność zgrabnego składania zdań i robienia fajnych zdjęć sprawia, że dzień w dzień, mimo zmęczenia, brzydkiej pogody lub napadu zwykłego, ludzkiego lenistwa, muszę wykazywać się sporą dozą kreatywności. Zaś fakt, że niemal codziennie biorę udział w mini sesjach zdjęciowych, spotykam z ludźmi i pojawiam na eventach, wymaga ode mnie niespożytych pokładów energii i umiejętności makijażowych na poziomie co najmniej średnim (dzięki Nikkie i Jeffrey, za to, że mogę się od Was uczyć 🙂 ) oraz mądrego dbania o urodę, co jak wiadomo, nie jest proste, zajmuje bardzo dużo czasu i bywa mocno frustrujące chyba że, tak jak ja, trafi się na wspaniały gabinet.

I właśnie o tym ostatnim aspekcie chciałabym Wam dzisiaj parę słów napisać.

Continue reading

N

a początku był chaos.

Przedślubny oczywiście. Bo o tym tu mowa. Poranki w pędzie, zmierzwione włosy, dwie lewe skarpetki, brak makijażu, te same sukienki noszone kilka dni z rzędu, bo czas tak pędzi, że zdawać by się mogło, że zaledwie przed chwilą zostały zdjęte z wieszaka. Kawa parząca podniebienie. Niedojedzone śniadanie. Urywające się telefony. Lub chwilowa cisza, ale zawsze przed burzą. Inspiracje. Decyzje. Pinterest 24/7. Jakie kwiatki do bukietu. A jakie do kościoła. Jakie menu. Jakie talerze, jakie sztućce. Ktoś nie odbiera telefonu. Ktoś nie oddzwania. Ktoś nie odpisuje. O już odpisują i oddzwaniają. Ale dlaczego wszyscy naraz. Jak przewieźć kilkanaście kartonów wódki w bagażniku Scirocco, który mieści zaledwie 3. Powitanie chlebem i solą? Chyba chlebem. I solą też chyba. Czy rzucamy kieliszki za siebie? Rzucamy. A jaki kształt kieliszków? Nie wiem. Czy to nie wszystko jedno, skoro i tak wylądują na bruku? Nie? Ok. To takie jak na tym zdjęciu. Dobrze, zapisuję.

Continue reading

Wyobraźcie sobie taką sytuację.

Jest niedziela, poranek po grubej sobotniej imprezie. Budzą Was promienie słońca, które przedzierając się przez na wpół zasłonięte okna rzucają światło na obraz nędzy i rozpaczy jakim jest Wasz pokój, usłany malowniczo rozrzuconymi częściami garderoby i elementami akcesoriów. Z bólem serca zwlekacie się z łóżka i stajecie przed bezlitosnym łazienkowym lustrem, które dziś okazuje się jednak zaskakująco łaskawe.

Spod gniazda zmierzwionych włosów (tego niestety nie da się przeskoczyć) spoglądają na Was duże oczy okolone firanką długich podkręconych rzęs w idealnie kruczoczarnym kolorze. To nie wczorajszy makijaż (helloł, co jak co, ale nawet najbardziej „zmęczone” z nas, do łóżka w makijażu się nie kładą), to Luz Maria effect osiągnięty dzięki jednemu z najwdzięczniejszych zabiegów, którym ostatnio miałam okazję poddać się w gabinecie The Colours przy ulicy Wilczej 29A w Warszawie.

Continue reading