Trójkąt Warszawski? O nie nie, moja Warszawa to ostatnio mniej dekadencka kraina Taco, a bardziej ta z piosenek Pezeta, szalona i dzika, która wciąga w piątek, a wypluwa w niedzielę wieczorem, kiedy wciąż jeszcze nie jestem sobą, wciąż jeszcze gdzieś obok, kiedy czaszka nadal pulsuje od dźwięków zasłyszanych dwa dni temu na Smolnej. Bitu, który nie odpuszcza i każe dalej tańczyć i tańczyć i tańczyć jak upiorne pantofelki z baśni Andersena.

CIOTKI SZWENDACZKI

Tak już jest, że w weekendy całe miasto jest moje. Nie wiem skąd to we mnie, ale na pewno nie jest to spuścizna po spokojnej mamusi i jeszcze spokojniejszym tatusiu, ludziach, w przeciwieństwie do mnie, okrzepłych i mądrych, którzy założyli rodzinę i urodzili dzieci we właściwym czasie, nie mając cienia wątpliwości, co do słuszności obranej przez siebie drogi. Zazdro. I szacunek.

Mamy w rodzinie kilka niechlubnych przypadków wujów nomadów i ciotek szwendaczek, nielubiących wylewać za kołnierz, których zawsze podawano mi za antyprzykład w liceum i na studiach, kiedy wpadałam w rozkoszne młodzieńcze ciągi, i włóczyłam się po Krakowie chłonąc miasto każdym, nieco przytępionym alkoholem, zmysłem. Pamiętam, jak dziś, kiedy pewnej nocy, moja mama wpuściła mnie do domu i zatroskana rzekła: „Gdybyś przynajmniej miała w sobie talent Pilcha, to to pijaństwo można by ci było trochę wybaczyć”… Jakiś czas później strzeliłam książkę o kinie indyjskim, więc rodzice nieco się uspokoili, ale wciąż nie tak, jakby mogli, bo, no cóż, do Pilcha ciągle było mi daleko.

Kiedy wyjeżdżałam do Warszawy, mama odetchnęła z ulgą do tego stopnia, że zamieniła moją sypialnię w gabinet taty, a moje łóżko na upiorny turbo niewygodny tapczanik, tak, żeby już nigdy, przenigdy, nie zachciało mi się nocować w domu. „Przyjedziesz, wynajmiesz sobie jakiś hotelik” ­– mówiła– „koło nas nawet jest taki hostelik, słyszałam, że całkiem miły, będziesz wpadać na śniadania”. LOL. „Ta Warszawa dobrze ci zrobi, przewietrzysz sobie głowę, dotkniesz innego świata” (halo! Tak jakbym nie mieszkała wcześniej w Londynie albo w Berlinie, to dopiero jest inny świat, a fakt, że wyjeżdżam nie znaczy, że musicie wywalać moje łóżko!)

Od brudnego chaotycznego Wood Green, z jego fascynującą wielokulturowością i gwarem do późnych godzin nocnych, po piękne jasne Notting Hill pełne turystów, aktorów, celebrytów i lokalnych bogaczy. Od ciasnych pokojów w akademiku, którego zakratowane okna i telewizor w klatce przypominały o tym, że kiedyś był pilnie strzeżonym zakładem poprawczym, po wiktoriańskie korytarze i bogato zdobioną jadalnię hotelu przy Queensway. Poznałam Londyn jak żadne inne miasto i pokochałam jak własny dom, tylko po to, by wracając do Polski za każdym razem budować go na nowo ze zlepku wspomnień i emocji.

Continue reading

Po miesiącu, podczas którego bezskutecznie starałam się stworzyć, ba! chociażby zacząć ten oto post w nadziei, że dokończę go w najbliższym czasie, zdjęta nagłym przypływem twórczego szału, zasiadłam na kanapie, niczym na samotnej wyspie wśród wzburzonego morza walających się po podłodze ciuchów oraz kosmetyków wypływających z przepełnionych szuflad toaletki.

Wena jest jednak bezlitosna, nie zna dnia ani godziny, o czym każdy o jakichkolwiek aspiracjach bardziej lub mniej literackich świetnie wie. Nie czas na sprzątanie, gdy muza puka do drzwi umysłu zgalareciałego nieco przez nadmiar seriali dla nastolatek, Dynastii, glośnych imprez i braku snu! Tak więc, dziś polecę Wam wreszcie kosmetyki, które zdobyły moje serce na zawsze, i którym po grób będę wierna. A przynajmniej tak mi się dzisiaj wydaje. Nie będą to ulubieńcy grudnia, stycznia, czy lutego, będą to ulubieńcy roku 2018, 2019 i lat, które po nich nastaną. Oto, przedstawiam Wam!

Continue reading

Zawaliłam straszliwie. Nie chcę się usprawiedliwiać i tłumaczyć, ale obiektywnie stwierdzić mogę, że winny jest tu Jeremy Scott (niech się wstydzi teraz) który postanowił wejść we współpracę z H&M.

Gdyby nie on, przespałabym całą noc, zamiast stać od wczesnych godzin porannych pod drzwiami sklepu przy Marszałkowskiej czekając na premierę kolekcji Moschino & HM, która odbyć się miała o barbarzyńskiej 8 rano i nie spóźniłabym się na trening. Wszyscy zorientowani w temacie wiedzą dobrze, że brak odpowiedniego miejsca w kolejce dostarcza w przypadku kolekcji KTOŚ dla H&M silnych emocji, na które zdecydowanie nie byłam gotowa.