Mało mam tu wpisów stricte modowych – takie znajdziecie w dużej ilości na moim Instagramie. Na blogu staram się przemycać stylizacje przy okazji komunikowania innych, często literackich treści, które tworzę ostatnio dość rzadko, bo, mówiąc wprost: opuściła mnie wena.

Jestem osobą, która – w przeciwieństwie do prawdziwie wybitnych ludzi pióra – potrzebuje świętego wewnętrznego spokoju, żeby stworzyć cokolwiek, a minione miesiące z wielorakich względów nie sprzyjały utrzymaniu równowagi. Powoli jednak wracam na dobry tor (dziękuję wszystkim, którzy w mejlach tudzież diemach ubolewali nad brakiem świeżych artykułów, poganiali, grozili lub dawali unfollow – to ostatnie bywało szczególnie bolesne 😀 ) i literaturka wyższej lub niższej próby znów zacznie się tu pojawiać, bardziej niż mniej regularnie.

Zanim jednak napiszę post podobny do owego sławetnego wpisu o balecie bez rajtek (nadal nie mogę uwierzyć jak wiele emocji wzniecił, jak wiele zachwytu, zgorszenia, oburzenia XD – cudownie!! dziękuję!!) otwieram dziś oto oficjalnie na swoim blogu sekcję stricte modową, czyli mało tekstu, dużo fot, ot tak, jako miły przerywnik, pomiędzy wpisami dłuższymi i wymagającymi zarówno ode mnie, jak i od Was zmagań ze słowem pisanym. Jakby na to nie patrzeć: jestem blogerką modową o aspiracjach literackich (nie brzmi to dobrze i wróży katastrofę, zdaję sobie z tego sprawę 😀 ale wierzę, że przy odrobinie Waszego wsparcia uda mi się jej uniknąć i w chwili słabości nie stworzę podrzędnego romansidła) więc chciałabym żeby te wszystkie zdjęcia, które bardzo lubię, i które z jakichś przyczyn nie wylądowały na Instagramie ujrzały jednak światło dzienne.

Tak więc, przed Wami jako pierwszy, lookbook stworzony dla marki NA-KD (NA-KD Lounge: https://www.na-kdlounge.com/pl ) z którą współpracuję już od wielu lat, i którą kocham z całego serca. Wszystkie zdjęcia powstały w Krakowie na Kazimierzu, przy Dolnych Młynów, w Forum Przestrzenie i w hotelu Vienna House Andel’s Krakow. ENJOY!

 

Trójkąt Warszawski? O nie nie, moja Warszawa to ostatnio mniej dekadencka kraina Taco, a bardziej ta z piosenek Pezeta, szalona i dzika, która wciąga w piątek, a wypluwa w niedzielę wieczorem, kiedy wciąż jeszcze nie jestem sobą, wciąż jeszcze gdzieś obok, kiedy czaszka nadal pulsuje od dźwięków zasłyszanych dwa dni temu na Smolnej. Bitu, który nie odpuszcza i każe dalej tańczyć i tańczyć i tańczyć jak upiorne pantofelki z baśni Andersena.

CIOTKI SZWENDACZKI

Tak już jest, że w weekendy całe miasto jest moje. Nie wiem skąd to we mnie, ale na pewno nie jest to spuścizna po spokojnej mamusi i jeszcze spokojniejszym tatusiu, ludziach, w przeciwieństwie do mnie, okrzepłych i mądrych, którzy założyli rodzinę i urodzili dzieci we właściwym czasie, nie mając cienia wątpliwości, co do słuszności obranej przez siebie drogi. Zazdro. I szacunek.

Mamy w rodzinie kilka niechlubnych przypadków wujów nomadów i ciotek szwendaczek, nielubiących wylewać za kołnierz, których zawsze podawano mi za antyprzykład w liceum i na studiach, kiedy wpadałam w rozkoszne młodzieńcze ciągi, i włóczyłam się po Krakowie chłonąc miasto każdym, nieco przytępionym alkoholem, zmysłem. Pamiętam, jak dziś, kiedy pewnej nocy, moja mama wpuściła mnie do domu i zatroskana rzekła: „Gdybyś przynajmniej miała w sobie talent Pilcha, to to pijaństwo można by ci było trochę wybaczyć”… Jakiś czas później strzeliłam książkę o kinie indyjskim, więc rodzice nieco się uspokoili, ale wciąż nie tak, jakby mogli, bo, no cóż, do Pilcha ciągle było mi daleko.

Kiedy wyjeżdżałam do Warszawy, mama odetchnęła z ulgą do tego stopnia, że zamieniła moją sypialnię w gabinet taty, a moje łóżko na upiorny turbo niewygodny tapczanik, tak, żeby już nigdy, przenigdy, nie zachciało mi się nocować w domu. „Przyjedziesz, wynajmiesz sobie jakiś hotelik” ­– mówiła– „koło nas nawet jest taki hostelik, słyszałam, że całkiem miły, będziesz wpadać na śniadania”. LOL. „Ta Warszawa dobrze ci zrobi, przewietrzysz sobie głowę, dotkniesz innego świata” (halo! Tak jakbym nie mieszkała wcześniej w Londynie albo w Berlinie, to dopiero jest inny świat, a fakt, że wyjeżdżam nie znaczy, że musicie wywalać moje łóżko!)

Od brudnego chaotycznego Wood Green, z jego fascynującą wielokulturowością i gwarem do późnych godzin nocnych, po piękne jasne Notting Hill pełne turystów, aktorów, celebrytów i lokalnych bogaczy. Od ciasnych pokojów w akademiku, którego zakratowane okna i telewizor w klatce przypominały o tym, że kiedyś był pilnie strzeżonym zakładem poprawczym, po wiktoriańskie korytarze i bogato zdobioną jadalnię hotelu przy Queensway. Poznałam Londyn jak żadne inne miasto i pokochałam jak własny dom, tylko po to, by wracając do Polski za każdym razem budować go na nowo ze zlepku wspomnień i emocji.

Continue reading

Po miesiącu, podczas którego bezskutecznie starałam się stworzyć, ba! chociażby zacząć ten oto post w nadziei, że dokończę go w najbliższym czasie, zdjęta nagłym przypływem twórczego szału, zasiadłam na kanapie, niczym na samotnej wyspie wśród wzburzonego morza walających się po podłodze ciuchów oraz kosmetyków wypływających z przepełnionych szuflad toaletki.

Wena jest jednak bezlitosna, nie zna dnia ani godziny, o czym każdy o jakichkolwiek aspiracjach bardziej lub mniej literackich świetnie wie. Nie czas na sprzątanie, gdy muza puka do drzwi umysłu zgalareciałego nieco przez nadmiar seriali dla nastolatek, Dynastii, glośnych imprez i braku snu! Tak więc, dziś polecę Wam wreszcie kosmetyki, które zdobyły moje serce na zawsze, i którym po grób będę wierna. A przynajmniej tak mi się dzisiaj wydaje. Nie będą to ulubieńcy grudnia, stycznia, czy lutego, będą to ulubieńcy roku 2018, 2019 i lat, które po nich nastaną. Oto, przedstawiam Wam!

Continue reading