N

a początku był chaos.

Przedślubny oczywiście. Bo o tym tu mowa. Poranki w pędzie, zmierzwione włosy, dwie lewe skarpetki, brak makijażu, te same sukienki noszone kilka dni z rzędu, bo czas tak pędzi, że zdawać by się mogło, że zaledwie przed chwilą zostały zdjęte z wieszaka. Kawa parząca podniebienie. Niedojedzone śniadanie. Urywające się telefony. Lub chwilowa cisza, ale zawsze przed burzą. Inspiracje. Decyzje. Pinterest 24/7. Jakie kwiatki do bukietu. A jakie do kościoła. Jakie menu. Jakie talerze, jakie sztućce. Ktoś nie odbiera telefonu. Ktoś nie oddzwania. Ktoś nie odpisuje. O już odpisują i oddzwaniają. Ale dlaczego wszyscy naraz. Jak przewieźć kilkanaście kartonów wódki w bagażniku Scirocco, który mieści zaledwie 3. Powitanie chlebem i solą? Chyba chlebem. I solą też chyba. Czy rzucamy kieliszki za siebie? Rzucamy. A jaki kształt kieliszków? Nie wiem. Czy to nie wszystko jedno, skoro i tak wylądują na bruku? Nie? Ok. To takie jak na tym zdjęciu. Dobrze, zapisuję.

Continue reading

No i stało się. Wychodzę za mąż.

Już od dłuższego czasu wiedziałam, że do tego dojdzie, ale kilka miesięcy temu czas nagle przyspieszył i muszę przyznać, że poczułam się mocno zaskoczona faktem, że już za półtora miesiąca będę mężatką.

Planujemy nasz ślub od około roku i jeszcze kilka miesięcy temu wydawało mi się, że mamy mnóstwo czasu na organizację. Nic bardziej błędnego, bo czas, pojęcie względne, nagle postanowił, że będzie płynąć szybciej niż zwykle, rzucając Arka i mnie w samo serce cyklonu, każąc nam pędzić przed siebie bez tchu i tonąć w nieogarnialnym chaosie.

Tak więc, od około trzech miesięcy trwa nasz puchaty przedślubny pudroworóżowobezowy hardkorek, który, choć momentami stresujący, daje nam mnóstwo radości i szczęścia, i który przedstawię Wam tu w krótkich odcinkach.

Continue reading

Ludzie dzielą się na dwa gatunki. Na tych, którzy już w czwartek szykują się na weekend pełen głośnej muzyki i nowych znajomości, dwudniowy balet od świtu do zmierzchu zakrapiany dobrym drinkiem oraz na tych, którzy w piątek po pracy owijają się ciepłym kocem i pijąc owocową herbatę czytają dobrą książkę, bądź włączają Netflix i oglądają swój ukochany serial po długiej relaksującej kąpieli. Znacie mnie już trochę, więc nietrudno Wam zgadnąć, że jestem typowym reprezentantem gatunku pierwszego. A do jakiego gatunku zaliczacie się Wy? Imprezowych lwów, czy puchatych kanapowych kotów?

Dla tych, którzy kochają dobre imprezy, a zwłaszcza szalone domówki, gdzie na niewielkiej przestrzeni rodzą się nowe sytuacje towarzyskie, dobry alkohol chłodzi się w kuchni i nikogo nie dziwi, że trzydziestometrowa kawalerka w zagadkowy sposób się rozciąga mieszcząc ponad 20 osób i dance floor, mam krótką ilustrowaną historię pewnego epickiego domowego party, które wydarzyło się w stolicy w pewien przedwiosenny weekend i zdążyło już przejść do historii.

Wyobraźcie sobie taką sytuację.

Jest niedziela, poranek po grubej sobotniej imprezie. Budzą Was promienie słońca, które przedzierając się przez na wpół zasłonięte okna rzucają światło na obraz nędzy i rozpaczy jakim jest Wasz pokój, usłany malowniczo rozrzuconymi częściami garderoby i elementami akcesoriów. Z bólem serca zwlekacie się z łóżka i stajecie przed bezlitosnym łazienkowym lustrem, które dziś okazuje się jednak zaskakująco łaskawe.

Spod gniazda zmierzwionych włosów (tego niestety nie da się przeskoczyć) spoglądają na Was duże oczy okolone firanką długich podkręconych rzęs w idealnie kruczoczarnym kolorze. To nie wczorajszy makijaż (helloł, co jak co, ale nawet najbardziej „zmęczone” z nas, do łóżka w makijażu się nie kładą), to Luz Maria effect osiągnięty dzięki jednemu z najwdzięczniejszych zabiegów, którym ostatnio miałam okazję poddać się w gabinecie The Colours przy ulicy Wilczej 29A w Warszawie.

Continue reading