Mieszkałam w wielu miastach: w Krakowie, w Berlinie, w Londynie, w Delhi. Wszystkie te miejsca mają właściwy im, niezapomniany klimat, silny, indywidualny charakter. Jednak tylko tu, w Warszawie, czuję się naprawdę szczęśliwa.

Kraków, leniwy i dekadencki

Zlepek różnych, silnie zdefiniowanych światów, z knajpami w zatęchłych piwnicach i szarym, ciężkim świtem pachnącym smogiem i kacem. Stolica studentów tłoczących się w punktach ksero, jedzących chleb z pasztetem przepijany tanim winem, gdy kończą się domowe słoiki i królestwo leniwych, rozpuszczonych dzieciaków, lokalnych utracjuszy z „dobrych krakowskich rodzin” balujących za hajs matki i mieszkających z rodzicami do trzydziestego roku życia.

Miasto hosteli, weekendowa imprezownia dewastowana z lubością przez tłumy zapijaczonych uczestników wieczorów kawalerskich z różnych zakątków globu oraz punkt fascynującego międzykulturowego dialogu prowadzonego przez turystów nawiązujących znajomości przy barowych ladach, studentów na wymianach i mądre głowy ze wszystkich stron świata goszczące na konferencjach, odczytach i wykładach.

Kocham kosmetyki do pielęgnacji. Tak. Im z wyższej półki tym lepiej. Uwielbiam posmak luksusu, który niesie ze sobą ich zapach i wygląd. Ale moja miłość to coś więcej niż zamiłowanie do ładnych, luksusowych rzeczy. Mam bardzo wymagającą skórę, przesuszoną ze skłonnością do zmarszczek, z którymi walczę już od czasów liceum i z doświadczenia wiem: standardowy drogeryjny kremik na buzię i jakiśtam specyfik pod oczy nie dadzą rady. Jedyne kosmetyki, wśród których decyduję się często na trochę tańszą opcję to te do demakijażu – wiem, że cena nie zawsze przekłada się tu na jakość i często tańsze bywają lepsze od „ekskluzywnych”. W poszukiwaniu perełek, które opóźnią proces starzenia mojej delikatnej i cienkiej skóry przetestowałam już w ciągu kilkunastu lat całą gamę najróżniejszych kremów, żeli, serum, pianek i innych, z których część zachwyciła mnie na tyle, że postanowiłam przedstawić je Wam na blogu.