Rodzinna legenda głosi, że jedna z moich obrzydliwie próżnych praciotek obsesyjnie dbająca o swój wygląd (ehm… po kimś to mam, ah te geny) chcąc za wszelką cenę uniknąć zmarszczek nigdy się nie śmiała. Gdy coś rozbawiło ją do łez składała usta w dziubek, i wydawała dźwięk jak sowa w puszczy, ponieważ w takiej konfiguracji zwykłe „ha, ha” było niestety niemożliwe. Sposób niezawodny gdyż lico gładkie ponoć miała niczym niemowlę, a powodzeniem cieszyła się do osiemdziesiątki.

Życie bez śmiechu jest jednak zapewne dość ponure i thank GOD! że żyjemy czasach, w których kosmetologia osiągnęła level high, a w świątyni rozpusty pod wezwaniem Sephory znaleźć można kosmetyki przeciwzmarszczkowe takiej jakości, że ani wujek Heniek sypiący dowcipami przy niedzielnym obiedzie ani Michał Kempa ani nawet Dawid Podsiadło w roaście Kuby Wojewódzkiego nie będą nam straszni.

Kocham kosmetyki do pielęgnacji. Tak. Im z wyższej półki tym lepiej. Uwielbiam posmak luksusu, który niesie ze sobą ich zapach i wygląd. Ale moja miłość to coś więcej niż zamiłowanie do ładnych, luksusowych rzeczy. Mam bardzo wymagającą skórę, przesuszoną ze skłonnością do zmarszczek, z którymi walczę już od czasów liceum i z doświadczenia wiem: standardowy drogeryjny kremik na buzię i jakiśtam specyfik pod oczy nie dadzą rady. Jedyne kosmetyki, wśród których decyduję się często na trochę tańszą opcję to te do demakijażu – wiem, że cena nie zawsze przekłada się tu na jakość i często tańsze bywają lepsze od „ekskluzywnych”. W poszukiwaniu perełek, które opóźnią proces starzenia mojej delikatnej i cienkiej skóry przetestowałam już w ciągu kilkunastu lat całą gamę najróżniejszych kremów, żeli, serum, pianek i innych, z których część zachwyciła mnie na tyle, że postanowiłam przedstawić je Wam na blogu.