Przed Wami owoc kolejnej pandemicznej sesji wykonanej dla marki NA-KD Lounge. W kwietniu, podczas Świąt Wielkanocy, było jeszcze na tyle zimno, że o żadnych plenerach mowy być nie mogło, wszystkie hotele i knajpy w Bukowinie były oczywiście zamknięte, a mój dom  został przewałkowany po stokroć przy okazji ostatnich zdjęć (kto nie widział, zapraszam tutaj ) i do niczego się już nie nadawał.

Zbawiennym okazał się jednak fakt, że moja przyjaciółka pozostając w bliskich stosunkach z właścicielami załatwiła nam dostęp do Domu Wysokiego – przepięknej willi z pokojami na wynajem. Dla wielbicielki miejskich przestrzeni, która najchętniej pozuje wśród szklanych domów, rooftopowych barów i klubów tonących w neonowym świetle ogarnięcie sesji w otoczeniu górskich widoków i rustykalnej architektury to niemały challenge. Dom jednak okazał się lokacją na tyle łaskawą (przestronne jasne apartamenty i nowoczesne meble), że zdjęcia w wersji końcowej nie odbiegają od klimatu, któremu chciałabym pozostać konsekwentnie wierna zarówno na Instagramie jak i swoim blogu: jak zieleń to w mieście, jak budynki to wieżowce, jak sztuka to współczesna.

Owszem, raz na czas lubię wprowadzić zamieszanie i pobałaganić trochę zderzając streetwearową stylizację z naturą w formie czystej, ale jest to rzadkie i mocno kontrastowe. Boho, wianki, bosa stopa i folk to nie moja bajka, więc poniżej wrzucam Wam kilka przepięknych miejskich stylizacji w góralskich lecz jednocześnie nowoczesnych przestrzeniach.

No i przyszedł ten totalnie szalony, błyszczący, rozhulany przedświąteczny czas, który zawsze nastaje nagle i bierze nas z zaskoczenia. Nie wiem, czy jest tutaj ktoś, kto tęskni za przedświąteczną zadumą i światem pokrytym cichą miękką białą pierzyną, wśród której słychać tylko skrzypienie podeszw przechodniów spieszących, by w blasku ognia trzaskającego wesoło (to ważne! Trzaska wesoło!) w kominku pić herbatę, doprawioną goździkami i cynamonem ręką kochającej żony.

Kolor, szaleństwo. Błysk. Znacie mnie, więc wiecie – to jestem ja. Gdybym miała nazwać projektanta, któremu oddałam serce w tym sezonie, to: Balmain (niech żyje król!). Ich cudowny holograficzny garnitur, sukienka z podłużnymi opalizującymi aplikacjami, lateks mieniący się wszystkimi kolorami tęczy. Z tej kolekcji mogłabym mieć absolutnie wszystko i obiecuję, z ręką na sercu, że chodziłabym w tym na codzień.

N

a początku był chaos.

Przedślubny oczywiście. Bo o tym tu mowa. Poranki w pędzie, zmierzwione włosy, dwie lewe skarpetki, brak makijażu, te same sukienki noszone kilka dni z rzędu, bo czas tak pędzi, że zdawać by się mogło, że zaledwie przed chwilą zostały zdjęte z wieszaka. Kawa parząca podniebienie. Niedojedzone śniadanie. Urywające się telefony. Lub chwilowa cisza, ale zawsze przed burzą. Inspiracje. Decyzje. Pinterest 24/7. Jakie kwiatki do bukietu. A jakie do kościoła. Jakie menu. Jakie talerze, jakie sztućce. Ktoś nie odbiera telefonu. Ktoś nie oddzwania. Ktoś nie odpisuje. O już odpisują i oddzwaniają. Ale dlaczego wszyscy naraz. Jak przewieźć kilkanaście kartonów wódki w bagażniku Scirocco, który mieści zaledwie 3. Powitanie chlebem i solą? Chyba chlebem. I solą też chyba. Czy rzucamy kieliszki za siebie? Rzucamy. A jaki kształt kieliszków? Nie wiem. Czy to nie wszystko jedno, skoro i tak wylądują na bruku? Nie? Ok. To takie jak na tym zdjęciu. Dobrze, zapisuję.

Continue reading