Od brudnego chaotycznego Wood Green, z jego fascynującą wielokulturowością i gwarem do późnych godzin nocnych, po piękne jasne Notting Hill pełne turystów, aktorów, celebrytów i lokalnych bogaczy. Od ciasnych pokojów w akademiku, którego zakratowane okna i telewizor w klatce przypominały o tym, że kiedyś był pilnie strzeżonym zakładem poprawczym, po wiktoriańskie korytarze i bogato zdobioną jadalnię hotelu przy Queensway. Poznałam Londyn jak żadne inne miasto i pokochałam jak własny dom, tylko po to, by wracając do Polski za każdym razem budować go na nowo ze zlepku wspomnień i emocji.

Continue reading

Mieszkałam w wielu miastach: w Krakowie, w Berlinie, w Londynie, w Delhi. Wszystkie te miejsca mają właściwy im, niezapomniany klimat, silny, indywidualny charakter. Jednak tylko tu, w Warszawie, czuję się naprawdę szczęśliwa.

Kraków, leniwy i dekadencki

Zlepek różnych, silnie zdefiniowanych światów, z knajpami w zatęchłych piwnicach i szarym, ciężkim świtem pachnącym smogiem i kacem. Stolica studentów tłoczących się w punktach ksero, jedzących chleb z pasztetem przepijany tanim winem, gdy kończą się domowe słoiki i królestwo leniwych, rozpuszczonych dzieciaków, lokalnych utracjuszy z „dobrych krakowskich rodzin” balujących za hajs matki i mieszkających z rodzicami do trzydziestego roku życia.

Miasto hosteli, weekendowa imprezownia dewastowana z lubością przez tłumy zapijaczonych uczestników wieczorów kawalerskich z różnych zakątków globu oraz punkt fascynującego międzykulturowego dialogu prowadzonego przez turystów nawiązujących znajomości przy barowych ladach, studentów na wymianach i mądre głowy ze wszystkich stron świata goszczące na konferencjach, odczytach i wykładach.